3e week

We zijn hier nu bijna 3 weken en we dachten wel weer even tijd voor een update Knipogende emoticon

De tijd gaat snel en we doen nog steeds veel nieuwe indrukken op. We zijn inmiddels begonnen met het leren van de Japanse taal, wat nog een hele uitdaging gaat worden. Als we het eenmaal leren te spreken wil nog niet zeggen dat we ook de post en pakjes in de supermarkt kunnen lezen Bedroefde emoticon We beginnen maar bij het spreken en zien dan of het leren van de tekens ook gaat lukken. We zijn tenslotte ook geen 40 (of 49 meer haha) Het warme, vochtige weer is nog steeds wel vermoeiend en we zien dus unit naar de koelere dagen (zo’n 25 graden) die er deze week aankomen. Inmiddels heb ik (Jacqueline) al een keer zelf brood en broodjes gebakken nadat ik eindelijk volkorenmeel gevonden had in de winkel. Ook heb ik ondertussen de badkamer schoongemaakt......dat was nog een ander verhaal want er zitten hier overal stikkers in huis waar op staat wat je wel en niet mag/kan doen en ik was dus eigenlijk bang om met een schuursponsje of met schoonmaakmiddelen op de wastafel, het bad en de muren te gaan. Ik heb dus maar eerst een foto gemaakt van de stikker met mijn mobiel en naar Arco gestuurd om te vragen wat ik wel of niet mocht doen Glimlach. Hij heeft gelukkig een collega die het allemaal kan vertalen voor ons. Ik mag dus niet roken in de badkamer, en als we de lamp willen vervangen moeten we eerst het licht uitdoen, en.........

Heel bijzonder is dat we in een land waar minder dan 1% Christen is, en er dorpen en steden zonder kerkelijke gemeente zijn, we toch een kerk hebben gevonden in onze eigen woonplaats. Ik was op de fiets naar de winkels gegaan, reed een beetje rond om de boel te verkennen en zag in de verte een gebouwtje met een toren waar een kruis opstond. Dat wilde ik natuurlijk even uitchecken want dat zie je hier nu eenmaal niet. Er stond een bord bij met allemaal tijden en verder Japanse tekens dus ik heb een foto gemaakt ervan met mijn mobiel en die doorgestuurd naar Arco zodat hij aan zijn collega (die ook al voor ons op internet aan het kijken was voor een kerk) kon vragen wat voor kerk dit was. Zijn collega vertelde dat dit de kerk was waar hij ‘s ochtends tegen Arco over verteld had. Hij heeft gebeld met de voorganger en gewaarschuwd dat we er zondag aankwamen, Glimlach.Het is een gemeente die gesticht is door de Liebenzell mission, een Duitse zendings organisatie. Er wordt gesproken en gezongen in het Japans, maar afgelopen zondag toen we er voor de eerste keer waren bleken er 2 of 3 mensen te zijn die vrij goed Engels spreken en die bereid waren voor ons te vertalen. We werden erg hartelijk ontvangen en bijzonder vonden we ook wel dat degene die deze zondag sprak een zendelinge op verlof was, zij werkt voor OMF op het kantoor in Singapore!!

Zondag aan het eind van de middag gingen we ons gebruikelijke rondje lopen langs de rijstvelden vlak buiten het dorp, toen we een oudere man (73) zagen schoffelen in zijn moestuin. We zeiden hem vriendelijk gedag en probeerden wat van onze eerste zinnetjes in het Japans op hem unit. Hij vond het prachtig toen hij hoorde dat we unit Ollanda (Holland) kwamen. Hij sprak een heeeeel klein beetje Engels en vertelde ons dat hij ons wat tomaten wilde geven. Zo gezegd zo gedaan, hij pakte zijn schaar en een plastic tas en knipte wat tomaten van de plant, toen liep hij naar de aubergines en langs de plantuitjes en ook nog langs de witte kool en voorzag ons zo van heel wat groente Glimlach. Toen pakte hij zijn fiets en zei/vroeg of we mee naar zijn huis gingen voor thee. Dat wilden wij natuurlijk wel, want zo zie je het beste hoe de mensen wonen en leven.
Zo gezegd, zo gedaan.....wij mee naar zijn huis gelopen en zijn vrouw verrast met ons onverwachte bezoek. Het was ontzettend leuk en we werden verwend met groene ijsthee en hij vroeg of we ook bier lusten Glimlach dus na de thee aan het bier en koek en zoutjes. Zo bijzonder om mee te maken en toen we later naar huis liepen samen, onder een geleende paraplu want het was inmiddels gaan regenen, zeiden we tegen elkaar: “hier wordt je toch blij van en hier krijgen we energie van!” Het echtpaar nodigde ons unit om nog een keer te komen en dat gaan we zeker doen.

Arco is nu ruim een week aan het werk en is ook al tegen aardig wat uitdagingen aangelopen. Het meeste heeft te maken met de heel andere manier van werken en communiceren binnen het team. Het Engels van de collega waar hij het meest mee samenwerkt is niet echt om over naar huis te schrijven maar ook zijn persoonlijkheid is totaal anders dan Arco. Hij zal ook niet zomaar iets spontaan doen, er moet altijd eerst gebeld worden met een hoger iemand en hij raakt bijna in paniek als Arco iets wil doen wat buiten het plan omgaat. Terwijl andere collega’s daar toch wel wat soepeler in zijn.

Jacqueline is vandaag naar het kantoor geweest om het een en ander te bespreken met Juri die de contactpersoon is in het bedrijf voor de Engelse lessen. Zij heeft inmiddels een lijst met mensen die de lessen willen gaan volgen en zoals het er nu uitziet zullen er verdeeld over 2 of 3 middagen zo’n 38 mensen komen...........pfff best overweldigend. IK heb het een en ander uitgeprint voor de eerste les en besproken wat ik de eerste les denk te gaan doen en we hebben gekeken of de beamer werkt met onze prive computer en alles is er klaar voor.........

Ik heb er ontzettend veel zin in maar zie er ook best nog wel tegenop om te beginnen omdat ik nog geen idee heb wat het niveau is dat de mensen nu hebben in het Engels.

Terwijl ik zit te schrijven begint het ineens te schudden en hoor ik in de badkamer wat omvallen........onze 2e aardbeving deze week. Dan gaat de adrenaline altijd iets omhoog