ontdekkingen

Ook de afgelopen tijd hebben we weer het een en ander ontdekt. Niet alleen in de taal en de cultuur maar ook de omgeving.
Met de taal hebben we o.a geleerd dat je als je het over 1, 2 of 3 dingen hebt je niet steeds zomaar ichi,ni of san kunt zeggen maar dat het van het voorwerp afhangt welk getal je gebruikt. Zo kun je zeggen ichi go hon (=1 boek) maar als je een pizza besteld zeg je ichi mie pizza en als je het dan over een meubelstuk hebt zeg je weer een ander getal en zo zijn er bijna 100 verschillende categorien om een aantal te noemen. Dat wordt dus nog een hele uitdaging.........of we moeten ervoor kiezen om gewoon kindertaal te blijven gebruiken want die kunnen wel tegen alles ichi go zeggen :) Toen we afgelopen week boodschappen gingen doen en een fles wijn wilden afrekenen vroeg de kassière ons iets, wijzend op een papier waar in een rood vak 20 stond en in een zwart vak 20 stond. Wij begrepen totaal niet waar hij het over had. Gelukkig hadden we het zinnetje:"Ik begrijp het niet" goed ingestudeerd en toen we dat zeiden liep hij weg om een ander papier te halen. Daar stond in het Engels: wijs aan of je jonger of ouder dan 20 bent...........onze dag kon niet meer stuk natuurlijk. Dit geeft goed weer hoe de cultuur hier is: je doet wat je opgedragen is en niet teveel logisch nadenken. Daar loopt Arco in zijn werk ook best wel tegenaan. We doen zoveel mogelijk ons best om te begrijpen waarom mensen iets doen (of juist niet doen)
Zo hadden we vorig weekend onze eerste gasten over voor het eten, een goede collega van Arco die ons veel helpt als we vragen hebben en die goed Engels spreekt. Zijn vrouw was er ook bij en hun zoontje. De vrouw is vice-president van een bedrijfje dat websites ontwerpt en zij vroeg mij (Jacqueline) namens haar werkgever of ik soms tijd had om hen een keer te helpen met het zoeken naar potentiële klanten in Amerika of Nederland. Nu weet ik echt haast niets van zulk soort dingen en interesseert me dat ook totaal niet maar daar wordt niet naar gevraagd, zij deed gewoon wat haar werkgever haar gevraagd had. Over het algemeen kunnen Japanners ook heel moeilijk nee zeggen, daar is ook niet echt een goed woord voor maar zeggen ze meestal ja......maar....en dan weet je haast al zeker dat ze het niet zullen doen. Weer iets ontdekt dus. Ik heb dus gezegd dat ik er totaal geen verstand van heb.......maar...als ik ergens mee kan helpen ben ik altijd bereid.

Gisteren (zondag) zijn we er op uitgetrokken om wat meer van de omgeving te ontdekken. Er is ongeveer 58 km bij ons vandaan een heel beroemde tempel met nog heel wat prachtige gebouwen er omheen die op de UNESCO World Heritage lijst staat. Het is qua kilometers niet zo ver maar het duurt wel bijna 2 uur om er naar toe te rijden. Er is niet veel snelweg in Japan en wat er is wordt druk gebruik van gemaakt en er zijn veel kruispunten met stoplichten. Het was voor ons de eerste keer alleen met onze eigen auto en de nieuwe ingebouwde navigatie dus ook weer een leuke uitdaging. Hij/zij spreekt wel Engels maar de gegevens op het scherm zijn in Japanse Karakters. Ook weer het een en ander geleerd tijdens deze rit, o.a dat als je rijdt met je lichten aan dat na een tijdje het display van de navigatie uitgaat en dat de dame je waarschuwt na 2 uur rijden dat het tijd is voor een pauze of dat het donkerder wordt en dat je je lichten beter aan kunt doen :)
De omgeving waar de tempels en shrines staan is prachtig, bergen,bomen, beek en een winkelstraatje met veel oude winkeltjes en restaurantjes maar we zijn toch wel geschrokken van al het bijgeloof waar mensen helemaal op vertrouwen. Er zijn ontzettend veel prullen te koop die allemaal ergens geluk voor zouden moeten brengen, geluk in de gezondheid, het huwelijk, het zakendoen, het zoeken naar een baan, in het verkeer en zelfs om het kwade af te weren. We hebben maar lopen bidden of de mensen zouden gaan inzien dat deze dingen niet helpen en deze afgoden niks voor hen kunnen doen maar dat er Een God is die van hen houdt, hen wil bevrijden van angsten en hen kan verlossen!!

Verder zal ik deze week gaan ontdekken hoe het is om "alleen"thuis te zijn. Ik weet wel dat ik niet echt alleen ben en dat het niet de eerste keer is dat ik alleen thuis ben, maar dit is de eerste keer hier in Japan zonder mijn lieve maatje en steun en toeverlaat! Arco is zojuist vertrokken naar Azerbeidjan en zal daar tot donderdag blijven om dan vrijdagavond weer thuis te komen.

O ja in de reakties vraagt iemand (Jan) hoe de sushi's smaken. Ik moet eerlijk bekennen dat we die nog niet gegeten hebben, we hebben namelijk de Yakinikub ontdekt en dat is tot nu toe ons favoriete eten in Japan :) Yakiniku is barbequen aan tafel met allemaal kleine gerechten die je bij kan bestellen.
Onze gasten die gisteren bij ons waren hebben beloofd om ons een keer mee te nemen naar een echt goed Sushi restaurant want daar zit heel veel verschil in qua kwaliteit.
Er valt dus nog genoeg te ontdekken............